JOKINEN KASUA

Jokinek bere burua bota zuen Hondarribiko murraila batzuetatik 2004ko irailaren 21-ean 14 urte besterik ez zituela. Pentsa ezazue mutikoak zer nolako infernua bizi izan zuen honela bukatzeko.
Gaztea barnerakoia zen, ordenagailuak asko gustatzen zitzaizkion eta oso ikasle fina zen eskolara huts egiten hasi zen arte. Ez zuen,ordea, huts egiten ikasteaz nekatu zelako ikaskideen irainen eta jipoien beldur zelako baizik. Jipoi gehiago jasotzearen beldurrez, gainera, ez zen inori ezer esatera ausartu.
Irain hauek nahi gabe (deskonpozizioekin zebilelako) kaka praketan egin zuelako hasi ziren eta ez zuten bi egun edo hilabete iraun ez, hurrengo kurtsoan eskolara bueltatu zenean irainak jipoi bihurtu ziren. Gogorkeria hau udan kanpaleku batzuetan Jokin eta bere "lagunak" porroak erretzen zeudela monitoreak harrapatu zielako etorri zen, Jokin ere zigortua izan zen arren, bera izan zela zalataria leporatzen ziotelako.
Ikaskideek, gainera, mutikoak bere "beharrizanak" gainean egitearen urteurrena ospatu zuten gela komuneko paperaz apainduz eta hori gutxi izango balitz irakasleak Jokini esan zion hori dena batzeko. Nolakoa zen irakasle hau? Nola liteke irakasle batek holakorik egitea?
Irain eta jipoi guzti hauek oraindik bizi guztia haurretik zeukan mutiko baten heriotzarekin bukatu ziren, lehen aipatu bezala.
Jokinek bera aritzen zen "chat"-ean honakoa idatzi zuen bere buruaz beste egin baino lehen "Libre oh libre. Mis ojos seguiran aunque paren mis pies" (hankak gekditu dizkidaten arren, nire begiek aske jarraituko dute).